Het is 10:23u. Ik ben net opgestaan, dronk een fris glas cola light, rookte een sigaretje en zit nu met een kom muesli aan mijn laptop . Bij deze ook een *applausje voor mezelf* voor de goede gewoonte die ‘ontbijten’ heet en die ik mezelf weer heb aangekweekt daar in Groot Hertogdom Gavere. – Gavere begot, een nog-meer-van-de-landkaart-gevallen-gemeente dan Zutendaal.- Maar soit, ik zit hier dus. Internet, Facebook én GSM binnen handbereik, en ik realiseer me wat voor een luxepaard ik ben. Of een luxepony (is net dat beetje schattiger). Ik blik terug op de afgelopen periode en laat me meevoeren in de rollercoaster van emoties die het ‘terugdenken aan’ met zich meebrengen. Ik denk terug aan mijn angst om me voor een -voor mij bijna onvoorstelbaar lange- periode te mengen tussen 28 vreemden, me te voegen naar regels waar ik niet voor gekozen heb, Assepoester te zijn (en de staf was ‘de boze stiefmoeder 🙂 ). Ik denk terug aan de angst voor de eenzaamheid, angst voor het gemis aan connectie terwijl ik het in deze periode zo nodig heb. Ik denk terug aan het ‘Hallelujah, praise the Lord’-moment toen op dag 4 mijn cola light binnengedragen werd die ik met mijn 13 euro (I kid you not!) zakgeld had besteld, en aan het gevoel van gelukzaligheid bij het nemen van die eerste slok, na 19u(30), want pas dàn mag frisdrank. Ik denk terug aan de vele keren dat ik werd aangesproken op het feit dat ik mijn stoel niet terug onder tafel schoof als ik 2 seconden moest opstaan (en de inwendige #zucht die daar steevast op volgde). Ik denk terug aan het gevoel van afkicken – van cola light, Facebook en van een sigaret ‘just because I can’, en respect overvalt me. Dat zelfde respect zoals ik daar zo vaak heb gevoeld voor al die 28 mensen die er voor kiezen, elke dag van hun verblijf daar opnieuw, om hun leven drastisch te wijzigen. Mensen die controle afgeven om controle over hun eigen leven terug te krijgen. Mensen die dag in dag uit vechten met en tegen zichzelf en hun verslaving. Individuen die zichzelf (opnieuw) leren kennen, hun kleine kantjes en hun grote talenten.
Ik voel bewondering en ik ben trots op ‘mijn’ medebewoners. Want die 12 dagen in afzondering waren vooral ook 12 dagen in ‘verbinding’. Stoer als ik ben (correctie: zou willen zijn) had ik me voorgenomen om me niet te hechten en me niet al te kwetsbaar op te stellen. Helaas besliste mijn ‘zwakke leguum’-kantje daar anders over. Mijn bewoners‘meter’ is cum laude geslaagd in haar rol. In De Kiem was zij De Spiegel (dit mopje wordt mogelijks enkel door insiders begrepen, maar ik kon ‘m niet laten liggen) voor mij. Al pratende ontdekten we parallellen die ons verbonden, en verschillen die zelfs voor nog meer verbinding zorgden. Maar niet enkel zij wist me te raken. De verhalen die men besliste te delen kropen onder mijn huid, en daar zitten ze nu nog – zich uitend in de vorm van kippenvel. Die verhalen maken mijn gevoel van bewondering en respect voor de keuze van de bewoners enkel nog groter. Mensen die door anderen niet het gevoel gehad hebben dat ze het waard waren om van gehouden te worden en van hieruit ook zichzelf niet graag zien. Mensen die kiezen voor troost in een middel om even van alle miserie verlost te zijn. Verlost van emotionele pijn. Van denken aan schulden. Van schuldgevoel. Van schaamte. Mensen die (emotioneel) overleefden ‘dankzij’ drugs, terwijl ze ze vanbinnen en vanbuiten stierven. Maar dit wordt geen verhaal van drama, dit wordt een verhaal van hoop. Want zij kiezen voor verandering, de ene dag al met wat meer overtuiging dan de andere – maar heeft dat niet ieder van ons? Ik zou ook niet elke dag vrolijk worden van opstaan om 6u30, van een gelimiteerd aantal sigaretten (en mijn god, wat kan dat deugd doen als ge u bagger voelt!), van voortdurend werken (koken, was en strijk, poetsen, dagschema’s maken, dingen doen in ‘tuin en daarbuiten’). Elke dag opnieuw. Ook op dagen dat je liever in bed blijft liggen of in pyjama op de bank wilt hangen, duffe series kijkend, omdat je een baaldag hebt – of als je ziek bent. Ik kan me ook leukere dingen voorstellen dan confrontaties met jezelf, met en door anderen. Elke dag opnieuw. Er zijn ‘gavere’ (haha) dingen om te doen dan te werken met ‘oud zeer’ en met pijn in het hier-en-nu, en toffere dingen dan op een forse manier aangesproken worden op je gedrag, en in plaats van de bijhorende ‘f**k you’-vinger braaf moeten luisteren om nadien beheerst weg te wandelen en er 24 uur met niemand over te praten. Maar het heeft nut, en het heeft zijn nut al bewezen. Ik hoorde verhalen van hoop ‘goh, als je mij, hem of haar nu ziet, en je zag ‘m bij binnenkomst… een heel ander mens! Een TG is een verschillende wereld die een wereld van verschil kan maken. Een speciale methodiek voor het hardnekkig probleem dat verslaving heet.
Ik zit hier ondertussen, 2 glazen cola, 5 sigaretten, een wandeling (because I can), poetsen mét tussenpauzes (om het half uur, ruw geschat) en boodschappen voor 30 euro later, om 14u49 dit verhaal af te ronden. Ik denk aan hen, mijn medebewoners, die nu de groentjes aan het snijden zijn of de ‘moppentrommel’ aan het ledigen. Over een dik uur mogen jullie één sigaretje roken. Over 2 uur kunnen jullie als wolven het buffet aanvallen en genieten van een overheerlijke (al dan niet beschimmelde) boterham met kaas (en als je écht rebels wilt zijn dan doe je er confituur op! Wees snel, want de aardbeienjam vliegt erdoor !! En denk eraan: niet té veel groentjes eh!) Over 4 uur begint jullie vrije avond. Misschien heeft iemand het geluk om een vriend/familielid 10 minuutjes te horen, anderen zullen vooral snoepen, roken en hopelijk ook grapjes maken die wel door de beugel kunnen (ik zal mijn ‘zit’ nooit vergeten 😉 ). En er is ‘Het Journaal’ uiteraard.
Lieve Kiemers, ik zal kijken, 13 september, naar jullie uitzending van Radio Gaga. En ik zal genieten, van die bekende gezichten waarachter ik sommige verhalen ken. Ik zal vol trots en met kippenvel kijken. Onder het genot van een glaasje cola, een sigaretje en magere yoghurt (ondanks geen dieet).
Maar voor nu ga ik dit schrijfsel afsluiten, opstaan, en mijn stoel netjes weer onder tafel schuiven.
En ik doe een kreetje: “Door vriendschap wordt verdriet gedeeld en geluk verdubbeld”. JA! JA! JA!
Zin-vol geweld... 