Ik heb lang niet meer geschreven. Mijn pen was leeggeschreven in epistels over een dode liefde die ik zo graag tot leven wou wekken in mijn schrijfsels. Honderden schrijfpogingen – telkens weer gewist. Tientallen ongepubliceerde teksten. Verhalen over hoop en wanhoop. Over verpletterende eenzaamheid terwijl ik in verbinding stond met zovelen – behalve met mezelf.
Tranen van verdriet en gemis deden de inkt uitlopen. Het verhaal werd onleesbaar. Eén grote zwarte vlek. Zoals ik me toen ook voelde. “Schrijvers sterven nooit. ” Deze Schrijvers wel; ik stierf samen met mijn gestorven dromen.
Maar toen kwam gij. Op een onverwacht moment. Ongepland, misschien zelfs ongewild, maar zo hard gewenst. Gij gaf me mijn pen, een blad en een portie vertrouwen.
Dus deze is voor u.
Gij inspireert. Gij geeft zin – in elke betekenis van het woord. Gij geeft hoop. Gij verbindt mij met mezelf en ontheft me uit eenzaamheid. Gij zijt een schoon mens, en ik ben u dankbaar.
Gij brengt mij rust. Gij maakt mij blij. Gij ziet mij graag zoals ik ben en helpt hiermee mijzelf graag te zien. Dat is onbetaalbaar. Gij zijt onbetaalbaar.
Dank u voor het verhaal dat gij samen met mij wou schrijven, schrijft en nog wilt schrijven.
Deze is voor u.
Gij bedankt voor het weer opnemen van de pen. Ge schrijft fantastisch mooi 🙂
Met liefde gedaan… Dank je ❤
Oooh, klinkt goed! Blij u weer te lezen idd! En blij voor u! 😘