Hoest met u?

Hier zit ik dan. In quarantaine. Zo onwerkelijk als het voor u voelt als ge dit leest, zo onwerkelijk voelt het ook voor mij. Zo onwerkelijk IS het. En toch is het werkelijk. Ik heb braaf het protocol gevolgd dat bij ons op het werk van kracht is: de huisarts bellen, symptomen uitleggen, en een inschatting laten maken. En nu zit ik thuis.

Toegegeven, ik moet hoesten en ik ben kortademig. Vannacht heb ik extra veel gehoest, maar ik sliep dan ook met het raam open. En (behoorlijk) mogelijks heb ik iets meer gerookt door de onrust die dit alles met zich meebrengt. Ik denk dat dàt de reden is voor het hoestje en de piepende adem, eerder dan COVID-19 (@onsmoeder: BEGINT NIE EH 😉). Maar ik voel me niet ziek. En ik bén het ook niet echt – denk ik.

Maar: “zeker, safety first” – al dan niet  te lezen met een sappig Limburgs accent – . Het voelt raar dat ik op dit moment mensen net help door niet te gaan helpen. Ik denk aan mijn cliënten in eenzaamheid bij wie ik vaak één van de weinige contacten ben. Een luisterend oor dat wegvalt, een klankbord, een ontmoeting. Maar dan denk ik ook aan de impact dat die ‘19’ heeft, en ons misschien ook in ‘20’ én ‘21’ blijft achtervolgen als we nu niet voorzichtig zijn.

Dus ik ben voorzichtig. Een beetje tegen mijn zin. Want het zonneke schijnt, en ik wil naar buiten, maar de dokter gaf me met de woorden “Is er iemand die uw doktersbriefke kan komen halen want ge moogt uw huis niet uit” mijn bevel tot huisarrest. (Zelfs als tiener heb ik dat nooit gehad. Maar, beste bakvissen: IK SNAP UW FRUSTRATIES).

Anders dan een vakantiegevoel waarbij niks moet, is er nu ook het feit dat niks màg … En àls het al zou mogen, dan kàn het niet want quasi alles is gesloten. En hoewel er in de Colruyt nog maar weinig te rapen valt, valt er daar ook té veel op te rapen, dus dat doen we ook maar niet. Geen vakantiegevoel dus, maar echt een – om het in vaktermen te zeggen- ‘gedwongen statuut’.

‘Ideaal moment om bij te klussen’, hoor ik u denken! ‘Jahaaaa’, zal ik dan matig enthousiast antwoorden. (poetsen is so overrated tegenwoordig met al die ontsmettingsgellekes). Maar mijn badkamer verdient inderdaad een grondige beurt!  Maar daar ben ik na een halve dag (inclusief 5 (rook?)pauzes) ook wel weer klaar mee (toch 1 voordeel aan klein wonen). Ik heb hier puzzelboekjes, zo van het soort dat, als ge er 5 hebt ingevuld, ge de andere 35 ook moeiteloos kunt doen. Weinig uitdaging dus. Het boekje met binaire puzzels is met zijn 4 sterren dan weer te moeilijk, en in ‘gefrustreerd zitten wezen’ heb ik ook geen zin… Ik heb afleveringen van Aspe die ik al 3x gezien heb en waar ik de meerwaarde niet meer (komt-ie) ‘Van In’ zie. Gelukkig is er mijn trilbroek die gisteren arriveerde! Een impulsieve aankoop waartoe ik op Facebook verleid werd op een moment van onzekerheid over mijn lijf (het belooft me dé summer-booty te geven…en dat voor een prikje van slechts €99,- ipv €199,- — KON IK NIET LATEN LIGGEN, TOCH??). Dan heb ik tenminste het gevoel dat ik nog iets actief doe terwijl ik m&m’s eet.

Vandaag was er een ander soort onzekerheid over mijn lijf. Eentje die me deed twijfelen om wel of niet te gaan werken. Eentje die me dwingt tot binnen blijven, een beetje tegen mijn natuurlijke zin, maar mét zin voor de burger.

Met mij komt het goed, met mij IS het best OK. Ik hoop met u en uw dierbaren ook. Echt.

Groetjes van achter mijn geraniums,

(PS: Ik weet dat ik voor die €99,- héél véél WC-papier had kunnen kopen, maar ik hoop dat ik tenminste met een strakke kont uit quarantaine kom.)

Advertentie