“Waarom blogt ge niet opnieuw, want ge schrijft zo schoon. Ge schrijft de waarheid, maar ik moet altijd zo met u lachen en dat maakt de zwaarte van het leven draaglijker”. We zaten daar, de vriendin en ik, 10 jaar na onze laatste ontmoeting. De reünie voelt vet vertrouwd, het besef dat we ouder worden net wat minder. Gewichtige zaken (letterlijk) worden besproken. Over de tijd die we ergens ook niet willen verg-eten. Over onze kwetsbaarheid die ons verbindt, écht verbindt, zelfs zonder kilo’s woorden. Een verbondenheid van 20 jaar. Zij zag mij toen het maar dunnetjes ging met mij, en zij ziet mij nu. Gevuld (ook letterlijk) met woorden en verhalen. Ik zag haar vechten met het eten van spaghettisaus, een goedje dat ze nu zelf vrolijk maakt van haar versgekweekte tomaten.
We drinken een rosé’ke. Ook wel twee. Iets wat ik caloriegewijs die 20 jaar geleden nooit had gedurfd (en toegegeven, nu misschien ook best wat minder zou drinken). We praten over zij die in het zelfde (be)schuitje zaten als ons, maar die er niet meer zijn, we geven elkaar een #vuistje, en klinken met datzelfde glas rosé en een pizza met een tomatensaus-bodem. We zijn er nog. Nog steeds. “EN HOE!?”, zeggen we – enigszins sarcastisch, doch met een zekere fierheid.
Dus A., deze is voor u. Deze blog. Voor u, en alle andere mensen die soms worst-elen (en voor de vegetariërs: ‘wortelen’) met zelfliefde.
Want dat is het thema waar het om gaat, daar, aan die leuke keukentafel, met rosé en pizza en ander eten met een ‘hoe vettiger hoe prettiger’-gehalte. Het gaat over uzelf iets gunnen, over controle durven loslaten, over een portie ‘je m’en fous’. Maar het gaat ook over goed zorgen voor uzelf door u te begrenzen, de controle proberen behouden en over een portie ‘ik heb de regie’. Het gaat over even(ge)wicht. Over uzelf (begrensd) geven aan een ander zonder uzelf te verliezen (want kilo’s verliezen we al genoeg als het kut gaat (met soms een ‘hoeraatje’ als oppervlakkige reactie)). Het gaat over liefde als aanvulling, niet als opvulling (we zijn inderdaad geen kalkoen met kerstmis die dit nodig heeft). Over respect voor uzelf dat ge op-ijs-t (al dan niet in yoghurt-variant)- omdat ge dat verdient.
Wij, of ik (en A., als ik voor u mag spreken ook), ons zelfbeeld ligt ver beneden de zeespiegel of eender welke spiegel dat we zien (ja, ook dat kleine exemplaar op de WC). En op de één of andere manier komen we in contact met mensen die dit beeld bevestigen (of dat wij dat zo interpreteren): ge zijt te dom, te lelijk, te gevoelig, te ‘needy’, te lui, te slordig… Jeetje, wat hebben wij kromme spiegels (vast een koopje (2+1 gratis) in de Action die bijna failliet is).
Lieve A., en alle anderen, men zegt dat een spiegel breken 7 jaar ongeluk brengt. Ik denk dat het breken van ‘onze spiegel’ net zorgt voor geluk.
En dat verdienen we.
Wees uzelf. Er zijn al anderen genoeg.
(PS: ik schreef niet meer uit angst voor be-/veroordeling. Van zowel bekenden als onbekenden. Bang om mijn professionaliteit in het gedrang te brengen, terwijl net mijn verleden maakt dat ik ben wie ik ben, als mens én als hulpverlener. En ik hoop dat ik – mocht ik dat zelf willen – de moed vind om te schrijven als ik dat nodig heb/ vind.)
Zin-vol geweld... 