Ondanks alles.

Ik ben al vaak begonnen aan een blog. En ik heb gewist. En ik ben herbegonnen. En heb gewist. En herbegon. En wiste weer… En nu begin ik, en wis ik niet meer. De twijfel zat hem er vooral in dat ik bang was om te kwetsen, en op mijn beurt terug gekwetst te worden. Maar dan dacht ik: ik kan niet nog meer gekwetst worden dan ik al ben. Ik incasseer de ene slag na de andere. Met momenten voel ik me moediger dan Mohammed Ali, op andere momenten voelt het alsof ik, net zoals Pico van FC De Kampioenen, totaal de weg kwijt ben. Waar ik in de blogverhalen van medio 2014 schreef hoe gelukkig ik was, schrijf ik nu, najaar 2016, hoe ongelukkig ik me voel. Door dezelfde reden. De liefde (2014) en het wegvallen hiervan (2016).

Hij was mijn alles. Figuurlijk. Hij was mijn ‘muze’. De reden waarom ik in 2014 zoveel woorden vond om ‘geluk’ te omschrijven. Hij was mijn alles. Letterlijk. Ik liet alles achter wat me bekend was om het onbekende tegemoet te treden, omdat het onbekende me niet meer kon afschrikken omdat hij aan mijn zijde stond, en dat was ‘alles’ wat ik nodig had. Nu valt dit ‘alles’ weg, en zoek ik naar wie ik ook al weer ben. Voor maart 2014.

Ik wil hem in dit verhaal niet afvallen (ikzelf ben al genoeg afgevallen – haha- ). Ik wil gewoon mijn stuk kwijt. En ik heb behoefte om te delen. Om hier niet alleen mee te blijven zitten. Ik heb me genoeg ‘alleen’ gevoeld. Eenzaam zelfs. Letterlijk en figuurlijk. Op deze 20m² waar ik me totaal niet thuis voel. Waar ik genoodzaakt woon, omdat de praktische kant dit vraagt en ik de energie niet hem om ook alles (opleiding, (vrijwilligers)werk) nog te regelen vanuit Limburg.

De vraag in hoeverre ik ga, wil en kàn delen, bepaal ik zelf. Maar iets in mijn hoofd zegt, ondanks het feit dat ik het recht heb om mijn héle verhaal te doen, dat ik toch terughoudend moet zijn. Of beter gezegd: wil zijn. Ik móet niks. Ik heb het recht om dingen te zeggen zoals ik ze beleef. Maar ik wìl terughoudend zijn. Omdat ik hem niet kwijt wil, op de een of andere manier. Ondanks alles.

Hij heeft me verliefdheid leren kennen, en voelen. Echte verliefdheid. Het soort van het ‘When I’m with you, I don’t only feel butterflies, but I feel the whole zoo.’ Het was zalig dat een knappe, lieve man met humor voor mij viel. Ik, een drie jaar oudere vrouw (maar tot dat ik 35 jaar ben moogt ge ‘meisje’ zeggen).

Voor mij bleef dat tot op de laatste dag: het gevoel van verwondering dat ik mocht wakker worden naast zo’n lekker dier als hem (als ik wat ongenuanceerd ben: blame it on the gin tonic uit blikske van de Colruyt, dat na 2 stuks al inslaat vanwege fysiek ziek zijn en chronische slapeloosheid).

Hij heeft me geleerd hoe het is om écht onvoorwaardelijk van iemand te houden. Effectief: zonder voorwaarden. “With all his curves, all his edges, all his perfect imperfections”. Want zo voelde dat voor mij: hij was perfect, in al zijn imperfectie. En dàt was voor mij een teken dat dit ‘Liefde’ was. Met hoofdletter ‘L’. En hoe pijnlijk, des te pijnlijker, dit op dit moment ook voelt, zo dankbaar ben ik ook dat ik dit mócht voelen, in deze mate. En ik hoop dat ik dat ooit nog opnieuw dúrf voelen, in deze mate.

Tegelijkertijd ben ik ook boos. De quote “the most hurtfull thing about being lied to, is that you weren’t worth the truth”, dekt de lading. Ik heb daar weinig aan toe te voegen. Ik ga het hele verhaal ook niet uit de doeken doen; mensen waarvan ik wil dat ze het weten, die weten het, en anders is het aan hem om zijn verhaal te doen. Omdat ik niet wil dat hij denkt dat ik hem zwart maak. Omdat ik hem niet kwijt wil, op de een of andere manier. Ondanks alles.

Ik ben boos omdat ik hem zo vaak zei (en hier is weer een quote:) “it’s better to hurt me with the truth, than to comfort me with a lie” – NEEN! Ik heb geen aandelen in Pinterest en dergelijke ;-)) – , maar dat hij toch zei dat hij me graag zag. Hij zal ongetwijfeld zijn redenen gehad hebben – al dan niet rationeel (‘ik ga nooit meer iemand tegen komen die zoveel voor mij doet’ (volgens mij heeft ie gelijk ;-))- om bij me te blijven , of om me aan het lijntje te houden, maar dat praat het niet goed.

Wat pijn doet is dat het beeld dat ik van hem had, uiteindelijk niet bleek te kloppen. Wat pijn doet is dat ik mezelf gaf, in die mate dat ik mezelf verloor. Nu kan ik dat zeggen, maar tijdens die 2 jaar voelde dat zo niet. Toen was er voor mij geen ‘Tamara’. Toen was het ‘Tamara en hij’ (de ezel voorop – letterlijk, zo blijkt achteraf). Ik heb geen spijt van alles wat ik voor hem gedaan heb, want dat was uit liefde. Uit onvoorwaardelijke liefde. Maar ik heb, achteraf gezien, spijt dat ik niet meer voor mezelf gedaan heb. Dat mijn liefde toch niet iets meer voorwaardelijker was…ook al druist dat in tegen àl mijn principes.            Maar dat is achteraf. Uiteraard.

Helaas, net zoals ik hem niet kan dwingen om mij graag te zien (hoe onbegrijpelijk ook – gezien het topwijf dat ik ben – ), kan ik mezelf ook niet dwingen om hem niet meer graag te zien. En dàt is de strijd waar ik nu in zit. Ik mis hem. Punt. Ik mis hem enorm! Uitroepteken. Ik wil hem naast mij in de zetel. Ondanks alles. Ik hou van die man. Ondanks alles. Ondanks alles wat hij mij heeft aangedaan. Maar hij houdt niet meer van mij. Ondanks alles. Ondanks alles wat ik voor hém gedaan heb. En dat doet pijn. Had ik meer kunnen doen, zodat hij wél nog van mij zou houden? Neen. Ik kon niet meer doen dan ik al gedaan heb, of had. Daar ben ik me van bewust. Maar wat hadden die anderen dat ik niet had? De onzekerheid over mezelf neemt gigantische proporties aan. ‘Als zelfs alles wat ik had en gaf niet genoeg was, wat dan…?’

Ik besef dat dit ook veel over mij zegt. Over wat dit over hem zegt ga ik me – uit liefde en respect- niet uitspreken, en dat kan ik voor hem ook niet invullen.

Wat er gebeurd is maakt me broos. En bang. Bang voor de toekomst. Bang om liefde te durven toelaten. Bang om mensen – met hun kwetsbaarheden, die iedereen heeft – te durven omarmen. Wat er gebeurd is maakt me verbitterd. Omdat ik zoveel respect (en mezelf) gaf en respectloos behandeld werd (en mezelf verloor). Wat gebeurd is maakt me droevig, omdat ik geloofde in onze liefde en omdat ik hem (op termijn) zag als de papa van mijn kindjes. Maar ook:

Wat gebeurd is maakt me bewust. En dat is mogelijks de grootste leerschool dat ik voor mezelf kan hebben… Het maakt me bewust van hoe graag ik de ander zie in een relatie, ten koste van mezelf. En dat is een leerpunt. Rationeel gezien. Emotioneel wil ik niets liever dan hem bij mij. Want hij is voor mij ‘Liefde’. Met hoofdletter ‘L’. Ondanks alles.

En dan is er een mooie theorie die zegt dat ‘mannen jagers zijn’, en dat je jezelf niet als prooi moet opstellen. Dat mannen moeten kunnen jagen, evolutionair gezien. Dat je niet mag smeken – ‘want daar knappen ze op af’. Maar dat is te laat. Ik ben een prooi. Een prooi die vastzit in zijn kluwen, maar die bevrijd moet worden (‘willen’ is een ander paar mouwen) – voor zichzelf.

Ik sluit deze blog af met te zeggen dat ik hem vanaf ogenblik één, in het groene jurkje, graag zag, en dat ik dat altijd zal blijven doen. Ondanks alles. Dat ik hem het beste gun (op dit moment is dat in de vorm van mezelf). Ondanks alles. En dat ik hoop dat ik mezelf ooit zo graag ga zien dat ik weet dat ik respect verdien, en dankbaarheid voor alles wat ik doe. Ondanks alles.

Advertentie